-
Elspeth Diederix, untitled, 2007 www.elspethdiederix.com
“Carolien, je hebt maar één bips. Daarmee kun je niet op twee feestjes zitten.”
Wijze woorden van mijn oma. Twintig jaar terug, ik studeerde in Leiden. Tijdens theebezoekjes werd dit vaak door haar te berde gebracht. Dan hoorde ze mijn uitpuilende sociale programma aan. En dan kwam ze met die ene bips en de feestjes. Voorafgegaan door een hoofdschuddend gebaar.
Ik lachte er altijd maar wat schaapachtig om. De onderliggende goede raad ging straal aan mij voorbij.
Mijn oma had verschrikkelijk gelijk. Er zat geen spatje ademruimte in mijn programma. Als er in de ochtend iets uitliep, donderde mijn ultra-optimistische schema als een kaartenhuis in elkaar. En fietste ik de rest van de dag keihard door de stad in verwoede pogingen om het spul weer recht te breien. Met als enige effect een hoop bijna-ongelukken. Te laat was ik toch.
Kon dat niet anders? Kalmer? Prettiger?
Nope. Klaarblijkelijk niet. De crux was dat ik alles leuk vond. Bestuurswerk, voorzitterschappen, verenigingsleven, studiereizen, studentenhuis. Allemaal even leuk en spannend. En ik had geen idee hoe ik uit dat luilekkerland van mogelijkheden een gezonde selectie kon maken.
Dus koos ik niet en deed ik het allemaal.
Toch hoeven kiezen en een gezond agendabeheer niet afschuwelijk ingewikkeld te zijn. Jezelf de juiste vraag stellen kan al veel lucht geven.
Onthoud deze vijf woorden: Wat is goed voor mij? Iedereen – en dat geldt zeker voor vrouwen – zou zichzelf deze vraag elke dag een paar keer moeten stellen. Verplicht.
Stel je voor: iemand uit je netwerk heeft een mooie baan voor je in het verschiet. Al bij het lezen van de email dwarrelen de eerste bezwaren door je hoofd. Over reistijd en hoe dat moet met het gezinsschema dat eindelijk lekker loopt. Even later hoor je in je hoofd een tegenargument: zo’n mooie kans, die kan je toch niet laten liggen? Wie krijgt er in deze economische tijden nog een baan aangeboden? Beide argumenten klinken heel plausibel. Maar naar welke stem moet je nou luisteren?
Dit is het moment waarop jij jouw honderdduizend euro vraag in de strijd gooit. Je gaat even zitten en neemt de tijd zodat je je rustig voelt. Dan stel je jezelf de vraag: Wat is goed voor mij? Luister maar naar wat er bij je opkomt. Wie weet word je verrast.
Misschien voelt het in het begin wat onwennig. Zoiets als: mag dat zomaar, doen wat goed is voor mij? Klinkt haast egocentrisch.
Is het ook. Met deze vraag richt je je helemaal op jezelf en je eigen wensen. En laat dat nou precies de bedoeling zijn.
Het moment waarop jij jezelf afvraagt ‘Wat is goed voor mij?’ en jezelf ook toestaat er naar te handelen, begin je met het nemen van verantwoordelijkheid voor je eigen levensgeluk. Want als jij niet je agenda bewaakt, dan bepalen anderen voor jou hoe jouw schema eruit ziet.
Met als eindresultaat dat je jezelf steeds verder in het nauw gedreven voelt, teruggedrongen in een minuscuul hoekje van je eigen leven. Je voorziet in de behoeften van iedereen, en er is geen tijd meer over voor jou, voor jouw wensen en voor wat jij neer wil zetten in je leven. Sommige mensen houden het een tijd vol. Maar vroeg of laat breekt het op.
Gelukkig nergens voor nodig. Probeer ze maar eens uit, die vijf eenvoudige woorden. En kom uit je hoekje.
Ik ben natuurlijk verschrikkelijk benieuwd naar jouw ervaringen. Schrijf je ze me in de comments? Je krijgt altijd een reactie.