Een goede voorbereiding van het nieuwe jaar begint met het laten gaan van wat je niet langer dient uit 2022. Het is een kans om afscheid te nemen van een paar ‘oude bekenden’. Je weet wel, die ene terugkerende gedachte die niet helpend is en feitelijk jouw doorpakken blokkeert. Of een tijdsbesteding die als je […]
´Observe your body breathing. Feel the earth beneath you as you watch your navel rise and fall.’ Op mijn koptelefoon de trage, warme stem van Tracee Stanley. Mijn lichaam herkent de stem en volgt de aanwijzingen. Diepe zucht. Een golf van ontspanning spoelt door mij heen.
´Feel the support of the earth. Let the earth receive your body,´ vervolgt Tracee. Nog zo´n diepe uitademing. Ik voel het gewicht van mijn lijf. Ik zak een laagje dieper.
Het is maandagochtend kwart voor negen. Buiten is het stralend weer. Ik lig op mijn dieprode yogamat in de huiskamer. Dekentje erbij. Oogkussen over mijn ogen tegen het felle ochtendlicht. 28 minuten lang luister ik naar Tracee Stanley, mijn favoriete yoga nidra teacher.
‘Zullen we gewoon even het rekensommetje maken? Kun je de werkuren optellen die je voor jezelf in petto hebt in de komende maanden?’ Margriet en ik zitten in spreekkamer C.109 van het Coachhuis aan de Rotterdamse Wijnhaven. Het raam staat open. Flarden buitengeluiden stromen naar binnen.
Margriet doet wat ik haar vraag. Een grote klus bij een woningbouwcorporatie: 28 uur per week. Interim bestuurder duurzaamheidscollectief: 18 uur per week. Acht uur per week voor de wijkraad, want tijdens de eerste vergadering is ze tot voorzitter verkozen. Dat brengt extra uren met zich mee.
‘He, Carolien! Hoe is het?’ De stem van Peter, een dierbare oud-collega. Hij zet zijn fiets naast de mijne voor het rode stoplicht. Ondanks dat ik hem al in geen jaren heb gesproken, wind ik er geen doekjes om. Ik vertel hem hoe lastig het is omdat zoonlief Alt vandaag jarig is. Dat Alt nu nog ligt te slapen, maar gisteren geen zin in zijn verjaardag had. Daar voelt hij zich te belabberd en beroerd voor door zijn heftige slaapstoornis. Ik vertel hoe verdrietig ik dat vind. Fijn om met Peter te delen. Zonder dat ik het mooier hoef te maken dan het is.
Bam! Alsof ik de hoorn op het toestel smijt. Met een woest gebaar veeg ik het rode rondje op mijn telefoon naar boven. Einde gesprek. Zoveelste gesprek met de zoveelste medewerker van de gemeente. Ik mag dan wel te woord zijn gestaan door de directeur van het wijkteam, het antwoord is hetzelfde. Nul op het rekest. Van binnen kolk ik. Hartslag in overdrive. De hitte slaat mijn lijf uit. Dan volgen de tranen.
Een paar maanden geleden is de tijgermoeder in mij ontwaakt. Mijn oudste zoon Alt is ziek. Hij heeft een ernstige slaapstoornis waarbij hij de hele nacht niet kan inslapen en tot zes uur ‘s ochtends wakker ligt.
Op het eerste gezicht lijkt alles in orde. ‘Big rock’ voor vandaag duidelijk? Ja, ik weet waar ik écht aan wil werken. Timer gezet voor inspiratietijd? Check. Lees ik in het boek waar ik nu werkelijk in wil lezen? Zeker.
Toch voelt het alsof mijn ogen nauwelijks open zijn. Ze zijn heus wel open, maar het helpt niet echt om de waas die er ook is te verhelpen. Toegegeven, ik heb vannacht niet fantastisch geslapen. Het post-Coronafeestje in het hoekpand aan de overkant had daar zeker invloed op. De buurvrouw appte vanochtend dat ze de politie had gebeld vanwege de decibels uit de speakers.
Tadaah, klaar! Weer een vinkje voor een van de taken op mijn to-do list. Zie mij dit eens efficiënt afwerken. Schouderklopje van mezelf voor mezelf. Dat kopje koffie met een stukje pure Tony Chocolonely amandel zeezout heb ik dik verdiend. In mijn nopjes met het werk dat is gedaan, druk ik op de aan-uitknop van mijn koffiemachine.
Dat doen en afvinken van lijstjes kan heel verslavend werken. Ik merk het vooral als ik in die andere modus stap, de modus van de vertraging. Bijvoorbeeld als ik mijn eigen gedachten en gevoelens wil observeren tijdens een wandeling of al schrijvend in mijn appelgroene journal. Of als ik geïnspireerd in dat boek begin te lezen dat ik al een jaar in huis heb, maar wat klaarblijkelijk tot DIT moment op mij heeft liggen wachten. Dat het dan net maandagmiddag is, maakt het flink oncomfortabel. Wat nou, al die hoofdstukken lezen in The Surrender Experiment? Aan het werk jij. Het weekend is voorbij. Zo klinkt het dan in mijn hoofd. Iets in mij heeft hier een scherp oordeel over. Vertragen kan zomaar een hoop interne weerstand oproepen.
‘Dit is echt heel eng.’ Ze laat een korte pauze tussen elk woord. Haar stem is zacht. Ze heeft het woord gekregen in het deelrondje na de geleide meditatie en kiest ervoor te delen. Het gaat niet van harte. Haar schouders hangen wat naar voren. Een wat mismoedige blik in haar ogen. ‘Ik wilde zo graag meedoen en mijn hartenwensen onderzoeken, maar rondom mijn hart is er zo’n dichte mist. Ondoordringbaar. Als een klamme deken die mijn hele borststreek afdekt.’ Een zucht. Ze baalt overduidelijk.
Ik kom het vaak tegen. Want wat kan het spannend zijn om eindelijk, vaak na jaren van noeste arbeid en zorgen voor anderen, je eigen verlangens te gaan verkennen. Om de duik naar binnen te nemen en voor jezelf te onderzoeken: ‘Hé, waar ben ik nu eigenlijk van? Wat raakt mij? Wat bezielt mij?’ Dat er dan angst opkomt, is de normaalste zaak van de wereld. Daar kun je de klok op gelijk zetten.
‘Kun je bij me zijn zonder dat het fixen wordt? Zonder dat jouw aanwezigheid bij mij een middel is tot een doel?’
Klare taal. Gesproken door een bang deel in mij. Ai. Haar woorden komen aan. Want natuurlijk wil ik er zijn voor dit deel van mij wat zich zo bang voelt en ook eenzaam. Natuurlijk wil ik haar mijn volle aanwezigheid geven en open en zonder oordeel naar haar luisteren. Als een volwassene die oprecht luistert naar een kind dat verdriet heeft.
Maar dat lukt dus niet zo goed. Dit bange deel in mij voelt dat ik een agenda heb. Dat ik iets van haar wil. ‘No fixing, please’, zegt ze. Niets aan duidelijkheid te wensen overlatend. Ze heeft verdomme nog gelijk ook.
“Beetje impulsieve vraag.. Ben je toevallig thuis? Ik ben bij Object Rotterdam met drie kids en kan als het uitkomt en je het leuk vindt even langs waaien voor een hoi en doei.”
Berichtje van Belinda. Ik kreeg het gisteren van haar aan het einde van de middag. Belinda is een oud-collega van mij en ook oud-coachee. Ze heeft haar eigen tassenlabel Macnas opgezet. Intussen ben ik ook klant van haar. Ze heeft voor mij prachtige leren etuis ontworpen. Een voor mijn pennen, een andere voor mijn make-up. Eerder deze week is daar een knijp etuitje voor mijn oordopjes bijgekomen. Ben ermee in mijn nopjes.
Heerlijk natuurlijk, zo’n spontaan appje. Past het? Ja, het is einde middag. Ik heb geen afspraken meer. Zit te werken aan mijn opdrachten voor Story School, een coaching programma waaraan ik deelneem.