‘Dit is echt heel eng.’ Ze laat een korte pauze tussen elk woord. Haar stem is zacht. Ze heeft het woord gekregen in het deelrondje na de geleide meditatie en kiest ervoor te delen. Het gaat niet van harte. Haar schouders hangen wat naar voren. Een wat mismoedige blik in haar ogen. ‘Ik wilde zo graag meedoen en mijn hartenwensen onderzoeken, maar rondom mijn hart is er zo’n dichte mist. Ondoordringbaar. Als een klamme deken die mijn hele borststreek afdekt.’ Een zucht. Ze baalt overduidelijk.

Ik kom het vaak tegen. Want wat kan het spannend zijn om eindelijk, vaak na jaren van noeste arbeid en zorgen voor anderen, je eigen verlangens te gaan verkennen. Om de duik naar binnen te nemen en voor jezelf te onderzoeken: ‘Hé, waar ben ik nu eigenlijk van? Wat raakt mij? Wat bezielt mij?’ Dat er dan angst opkomt, is de normaalste zaak van de wereld. Daar kun je de klok op gelijk zetten.

Read More »