“Beetje impulsieve vraag.. Ben je toevallig thuis? Ik ben bij Object Rotterdam met drie kids en kan als het uitkomt en je het leuk vindt even langs waaien voor een hoi en doei.”
Berichtje van Belinda. Ik kreeg het gisteren van haar aan het einde van de middag. Belinda is een oud-collega van mij en ook oud-coachee. Ze heeft haar eigen tassenlabel Macnas opgezet. Intussen ben ik ook klant van haar. Ze heeft voor mij prachtige leren etuis ontworpen. Een voor mijn pennen, een andere voor mijn make-up. Eerder deze week is daar een knijp etuitje voor mijn oordopjes bijgekomen. Ben ermee in mijn nopjes.
Heerlijk natuurlijk, zo’n spontaan appje. Past het? Ja, het is einde middag. Ik heb geen afspraken meer. Zit te werken aan mijn opdrachten voor Story School, een coaching programma waaraan ik deelneem. Ik leer er om meer van mijzelf te laten zien, in plaats van alleen het gedeelte waarvan ik ooit heb bedacht dat het acceptabel is en de rest van de mensheid het niet al te raar zal vinden als ik het deel. Een mooi en ook helend traject. Maar het is nog maar een week tot Story Show, de eindbijeenkomst waarin ik de verhalen die ik heb geschreven ga delen met de groep. Voel ik me nog allesbehalve klaar voor.
Kan ik dan zomaar alles laten liggen? Iets in mij vindt dat ik op donderdagmiddag half vier aan het werk moet zijn in plaats van dat ik mij laaf aan fijn sociaal samenzijn.
Wiens stem is dit eigenlijk? Wie heeft deze regel bedacht? Mijn werktijd bewaken is een groot goed. Het is een belangrijk thema voor mij geweest toen ik zo’n tien jaar geleden het ondernemerschap in stapte. Maar nu zit het me in de weg.
“Wat leuk! Ja, kom maar naar de studio. Koffie en limo staan klaar.” Natuurlijk is dat mijn antwoord aan Belinda! Superveel zin in om haar te zien. En dan nog live ook. Een typisch gevalletje ‘groene puntjes’: hier zit de schwung, het plezier, leven.
Voor in de verzameling. Deze past er zo bij.