‘Kun je bij me zijn zonder dat het fixen wordt? Zonder dat jouw aanwezigheid bij mij een middel is tot een doel?’
Klare taal. Gesproken door een bang deel in mij. Ai. Haar woorden komen aan. Want natuurlijk wil ik er zijn voor dit deel van mij wat zich zo bang voelt en ook eenzaam. Natuurlijk wil ik haar mijn volle aanwezigheid geven en open en zonder oordeel naar haar luisteren. Als een volwassene die oprecht luistert naar een kind dat verdriet heeft.
Maar dat lukt dus niet zo goed. Dit bange deel in mij voelt dat ik een agenda heb. Dat ik iets van haar wil. ‘No fixing, please’, zegt ze. Niets aan duidelijkheid te wensen overlatend. Ze heeft verdomme nog gelijk ook.
Ik wil door, verder ontwikkelen, nieuwe programma’s maken, een boek schrijven, video’s opnemen. Ideeën te over. Tegelijkertijd zie ik dat mijn laatste groepsprogramma alweer meer dan een jaar geleden is afgerond en dat mijn nieuwe boek nog maar net in de steigers staat. Ofwel: mijn buitenwereld ziet er anders uit dan waar ik me eerder intern aan heb gecommitteerd. Meer dan voldoende aanleiding om mijn lijf in te duiken en de connectie met van binnen op te zoeken.
Ze maakt zich al gauw kenbaar. Een samengeknepen gevoel in mijn middenrif. Ietwat ingehouden. Een meisje of is ze een jonge vrouw? Ze zit ineengedoken, armen stevig om haar knieën geslagen. Wachtend totdat de storm weer gaat liggen. Haar autonomie opeisen? Nee hoor, haar niet gezien. Te bang om op eigen grond te gaan staan en zo buiten de ongeschreven wetten te treden van het gezin waarin ze is opgegroeid. Hemel, daar heb je weer zo’n project dat momentum dreigt te krijgen. Doodeng. Teveel verandering. Teveel risico. Vlug, adem inhouden. Niet bewegen. Geen lucht laten ontsnappen. Ook dit momentum gaat zo weer voorbij. Hè hè, gevaar geweken. Een zucht van verlichting.
Natuurlijk wil ik aan deze jonge vrouw die verandering en succes zo eng vindt mijn aanwezigheid geven. Liefst met een open hart. Ik kan voelen dat ze daar baat bij kan hebben.
Maar zij heeft mij dus in de smiezen. Mijn aanwezigheid bij haar kent een onderliggende agenda. En daar past ze voor.
Ik ga de herkansing in. Een paar keer diep in- en uitademen. Een laagje dieper zakken zodat ik aanwezigheid voel tot onderin mijn bekken. Het helpt om een veilige ruimte te creëren voor dit bange deel in mij. Een ruimte waarin ze zich precies kan laten zien zoals ze zich nu voelt: kwetsbaar, bang en behoeftig. Nu ze voelt dat ze oprecht wordt gezien en gehoord, laat ze weten wat ze wenst. Ze wil graag vastgehouden worden en gekoesterd. De woorden die ze graag wil horen van iemand die ze vertrouwt zijn: You are perfect the way you are.
Ik fluister ze in haar oor. Diepe zucht. Ze ontspant.