Zomer 2021. Alt in de bergen in Oostenrijk.
Bam! Alsof ik de hoorn op het toestel smijt. Met een woest gebaar veeg ik het rode rondje op mijn telefoon naar boven. Einde gesprek. Zoveelste gesprek met de zoveelste medewerker van de gemeente. Ik mag dan wel te woord zijn gestaan door de directeur van het wijkteam, het antwoord is hetzelfde. Nul op het rekest.
Van binnen kolkt het. Hartslag in overdrive. De hitte slaat mijn lijf uit. Dan volgen de tranen.
Een paar maanden geleden is de tijgermoeder in mij ontwaakt. Mijn oudste zoon Alt is ziek. Hij heeft een ernstige slaapstoornis waarbij hij de hele nacht niet kan inslapen en tot zes uur ‘s ochtends wakker ligt. Of tot half acht. Hier is hulp nodig. Snel.
Ondanks alle wachtlijsten in jeugdzorg lukt het. De directeur van het wijkteam belt mij de volgende dag terug met de mededeling dat zij een gezinscoach uit een ander wijkteam heeft gevraagd om onze casus op zich te nemen. Wachtlijst omzeild. Mijn woede aan de telefoon functioneel geweest.
Ook bij de neuroloog van het Slaapcentrum en bij de kinderpsycholoog krijgen we voorrang. De tijgermoeder in mij bijt zich vast en krijgt een hoop voor elkaar. Maar het brengt me nergens.
Er is namelijk een factor waar ik geen rekening mee heb gehouden en dat is Alt’s wens om deze hele toestand zelfstandig op te lossen. Hij wil het zelf doen. Al maanden. Mijn citeren van Einstein ‘als je doet wat je deed, krijg je wat je kreeg’ lijkt aan dovemans oren gericht. Dus forceer ik het. Samen met mijn man sleep ik Alt langs neuroloog, kinderpsycholoog en therapeut. Maar Alt wil niet. Echt niet. Hij blijkt niet te vermurwen. Alle afspraken met stuk voor stuk goede professionals leiden tot niets.
Arme tijgermoeder. Mijn toevluchtsoord in barre tijden. Keihard aan het werk. Met de motor op volle toeren gaat ze op haar doel af. Maar de wijsheid heeft ze niet in pacht. Zoveel is duidelijk.
Het is niet de eerste keer dat ik deze les mag leren. Wellicht ook niet de laatste. Deze moeilijke situatie met Alt vraagt niet om mijn vechtmodus. Het gaat eerder om een diepe acceptatie dat de realiteit op dit moment een andere is dan ik zou willen. En om mijn bereidheid om elke vezel verzet daartegen te laten gaan. Om gewoon elke dag aanwezig te zijn bij Alt en te zien wat er mogelijk is. Hij houdt van school en van sociale contacten. Afgelopen week is hij op drie verschillende dagen weer drie kwartier naar school geweest. En er komen vriendjes spelen. Dat doet hem duidelijk goed.
Hoelang dit nog gaat duren weet ik niet. Wat ik wel weet is dat we met deze heel kleine stappen Alt ondersteunen en een zetje de goede richting in geven.
En de tijgermoeder? Die heeft zich te rusten gelegd.
De foto is van Alt van afgelopen zomer. Hij wandelt in de bergen in Oostenrijk en voelt zich goed. Ik houd van dit beeld. En het is het beeld dat ik voor hem en voor ons gezin voor ogen houd. Elke situatie is tijdelijk. Gelukkig maar.