-
Esther Kokmeijer, Land Art Biënnale Mongolië, augustus 2014.
Wat zeg je? Een week lang naar een summer school over focusing in New York? Is dat nodig, nu op dit moment met die twee kleine kinderen in huis? Hoe valt dat te rijmen met de manier waarop je invulling wil geven aan je moederschap in het eerste levensjaar van je kinderen? En kun je dat focussen dan niet in Nederland leren? Hoe moet dat dan met de borstvoeding van Felix? Dat red je nooit met je kolfapparaat op vliegvelden, tijdens die lange vlucht en in de pauzes van zo’n overvol programma.
Eindeloze gesprekken ontsponnen zich in mijn hoofd. Met allerlei tegenwerpingen waarom ik toch vooral niet een week lang naar de Verenigde Staten moest gaan. Ik had er allerlei oordelen over. Van absurd plan tot je kunt Jeroen (mijn man) toch niet een week lang opzadelen met de zorg voor beide kinderen. En dat ik veel te weinig van dat focusen afweet om er een afgewogen oordeel over te kunnen hebben. Daar moet ik namelijk uitgebreid onderzoek voor hebben gedaan en zo…
Maar ja. Het stond er toch echt. Zwart op wit in mijn reflectie journal: “Het is tijd voor de deep dive in het focussen.”
Nu heb ik mijzelf de gewoonte eigen gemaakt om als ik dergelijke invallen krijg, deze heel serieus te nemen. Hoe bizar ze ook mogen klinken.
Ok dan. Daar gaan we. Plichtsgetrouw en met tegenzin bracht ik mijn aandacht naar binnen. Goed invoelen in mijn lijf of het kloppend was wat ik had opgeschreven.
Check double check in mijn lijf. En ja hoor. Geen twijfel mogelijk. Het enthousiasme vloog me om de oren. Zo’n opborrelend gevoel van bubbeltjes die feestvieren in een champagneglas. Zoiets. Geen ontkomen aan.
Wat ik vervolgens met dergelijke informatie doe, dat is aan mij. Ik heb zelf het laatste woord. Altijd. Als ik er echt geen zin in heb en denk, je kunt de pot op met al je fantastische ideeën, dan luister ik niet en trek ik mijn eigen plan.
De werkelijkheid is echter vaak een andere. Als ik mijzelf hoor zeggen: ‘Je kunt de pot op,’ dan is er vaak wat anders aan de hand. Het voelt gewoon bijzonder oncomfortabel omdat ik op het punt sta iets te gaan doen dat zich mijlenver uit mijn comfortzone bevindt. En zo’n oncomfortabel gevoel daar wil ik natuurlijk gewoon van af. Een ‘Donder op. Ik wil je niet meer horen’, kan dan heel effectief zijn.
Maar ja, ik weet natuurlijk ook dat precies op de momenten dat ik mij oncomfortabel voel, er voer ligt voor een mooie sprong. Een vervolgstap. Want buiten die comfortzone, in dat oncomfortabele gebied, daar gebeurt het. Dat is die zone waar ik echt stappen kan zetten.
Hoe verging het mij in deze casus? Ik ben naar de summer school van het Focusing Institute afgereisd. En het was zo’n passende stap, dat ik mij het komende jaar laat certficeren tot focusbegeleider. Wel fijn dat dat gewoon in Nederland kan…
Mmm, toch zo gek nog niet, zo’n bizarre inval. Ik geef je een zestal punten die je mee kunt nemen als je een ingeving hebt. Zo kun je er het meeste profijt van hebben:
- Echte verandering vindt plaats buiten je comfortzone. Het is heel normaal dat een ingeving je een oncomfortabel gevoel bezorgt. Sterker nog, het is een indicatie dat hier ruimte is voor groei.
- You’re in charge. Always. Hoe raar de ingevingen ook zijn en hoe idioot het mag klinken, uiteindelijk neem je altijd zelf de beslissing of je er wat mee wil doen. Of helemaal niet. Dat kan ook. Jij bepaalt. Het kan je hoofd een hoop rust geven als je dit tegen jezelf zegt.
- Ingevingen krijg je niet voor niets. Vaak helpen ze je om een vervolgstap te kunnen zetten. Misschien voel je naast blinde paniek ook ergens een gevoel van dankbaarheid? Geef hier aandacht aan. Een simpel dankjewel is genoeg. Wie weet komen er dan nog wel meer van die invallen. Jij laat in ieder geval zien dat ze bij jou welkom zijn.
- Gun jezelf de tijd die nodig is. No pressure. Je hoeft niet meteen te handelen. Sommige ideeën mogen even sudderen. Schrijf ze op en kom bij ze terug als je zin hebt om er voor te gaan zitten.
- Plan tijd in voor een vrijblijvende brainstorm. Wat is er allemaal in jou geraakt waar je enthousiasme bij voelt? Dat het om een vrijblijvende brainstorm gaat, vertel je aan je hoofd. Echt waar lief hoofd, het kan nog alle kanten op. Vrees niet. Anders loop je het risico dat je hoofd zo zenuwachtig wordt van de gedachte alleen al, dat je geen letter op papier krijgt.
- En keep moving. Altijd. Wat is het eerste kleine stapje dat je kunt zetten? En met klein bedoel ik echt klein. Misschien werp je eens een balletje op in een gesprek met een vriend. Maar zet ‘m wel, dat eerste stapje.